Dit verhaal over haar eik heeft Mayim Kolder een jaar geleden naar het consult rondom het Bomenkader Almere gestuurd. Het is zelfs daarin opgenomen. Het verhaal staat ook in haar boek wat in 2020 uitkomt en waar we al vier jaar aan schrijven. Een verhaal over haar belevenissen in Almere.
De eiken zijn na vele protesten en een rapport van een andere bewoner gewoon omgehakt. Het is een onbegrijpelijk besluit voor onze dochter, onverklaarbaar voor ons gezin. De eik was kerngezond, net als alle andere veertien eiken. Aan haar wensen werd zonder enige verklaring niet tegemoet gekomen.
Het verhaal van de eik
‘t Is zomer tweeduizendzestien. Het is wel geen megazomer, maar ik vind het heel fijn om op het terras op de eerste verdieping te zitten van ons huis en te luisteren naar het ritselen van de bladeren in de wind. En te kijken naar de bomen die heen en weer gaan in de wind. Het zijn zomereiken, die heel lang hun bladeren houden, tot diep in november. En als de herfststormen komen zijn ze in een nacht helemaal kaal. Het terras is onze tuin. Ik heb eens een gedicht geschreven over waaien, omdat ik dat lekker vind. Ik heb daar een prijs over gewonnen en het is gepubliceerd.
Ik vind bomen fijn, met vogeltjes erin, en afgelopen lente nestelde er zelfs een Vlaamse Gaai in. Dat zijn kleine vogeltjesrovers, maar dat zijn onze katten ook, dat zijn ook mollenrovers. Dat vindt papa zielig.
Die eiken moeten opeens weg van de buurt. En waarom? Door een soort plakdingetje die uit de bladeren vallen, honingdauw vertelt mam me, en de huizen en auto’s vies maken. Een soort zomerplak dus. Een paar buren zijn gaan klagen bij de gemeente.
‘Oh, mevrouw de ambtenaar, ik heb allemaal plakdingetjes op de auto en tegen mijn huis, erg hè, doe er wat aan.’
Dit hebben ze natuurlijk niet echt gezegd, maar het komt er wel op neer.
Het is een beetje ingewikkelder, de helft van de straat zit met de voorgevel naar de eiken te kijken. Via hun keukenraam houden ze de straat in de gaten, en hun gouden koets. Die hebben dus last. In ons deel van de straat staan de achtertuinen bij de eiken. Dus er staan geen auto’s van bewoners, wel van die kleine autootjes van ambtenaren en ziekenhuispersoneel die buiten de blauwe zone willen parkeren, ze vechten er bijna om, want voor zeven uur ’s ochtends, rijden ze rondjes in de buurt, en als ze een plekje vinden, komen er allemaal van die vouwfietsjes uit de kofferbak en zo een aktekoffertje. Dat betekent overlast van het rondrijden, vieze uitlaatgassen, klappende autoportieren en harde stemmen. Lekker rustig wakker worden kan niet meer, en dan noemen ze Almere nog wel een slaapstad.
De gemeente heeft tegen de klagers gezegd een enquête te houden. Zo gezegd zo gedaan. Behalve dan dat de bewoners met achter- en zijtuinen niet zijn geënquêteerd. Wij dus. Een raadsel. We mogen niet meedoen.
De uitslag van de enquête is dat alles wordt gekapt, maar daar ben ik, mijn broer, mijn moeder, mijn vader echt tegen. Ze zijn mooi, groot en gezond. Ik zeg, het is tijd voor actie. Onze buren zijn ook voor behoud van onze bomen. Wie gaat er nu van de prachtige eiken kappen, die vies stof uit lucht halen, en je rustig maken, behalve die mensen die plakvrees hebben, die verre buren van het begin van de straat.
Tijd voor actie dus, mijn moeder zegt, laat mij dat maar doen, Mayim, maar als het moet haal ik je erbij in je rolstoel. Dan krijgt mijn moeder het ineens heel erg druk met haar werk en zegt tegen mij, je moet inspringen Mayim, haal jij je vader er maar bij. Dan krijg ik het even heel druk met school, dus mijn vader draait er voor op; hij gaat naar het stadskantoor om te klagen over de foute enquête. De ambtenaar zegt: ‘Okay, er komt een nieuwe enquête waar jullie ook aan kunnen meedoen.’
Mijn broer vertelt over die nieuwe enquête, hij studeert psychologie en snapt alles van enquêtes, dit is helemaal geen enquête, dit zijn gewoon twee voorstellen; alles kappen op een paar eiken na, of alles kappen en bolpluim-essen planten. Google maar even op bolpluim-essen. En je ziet een plaatje van een twee meter hoge kale stam met 5 geënte takjes erop. En daar groeien dan blaadjes aan in een bolletje. Mijn broer zegt: ‘Het is gewoon een sierboompje. Ik zeg, het is gewoon een struikje. En google nu maar eens zomereiken, en je ziet al dat prachtige majestueuze (dat woord heeft me broer me geleerd) groen, en ze worden wel honderd jaar oud, ouder dan mensen, ze kunnen de geschiedenis van mensen vertellen.
Zoals dat van ons gezin, dat gelijk met deze bomen hier kwam wonen, net als onze wijk. Die zomereiken in onze straat zijn vijfentwintig oud, nog ouder dan ik ben. Vijfentwintig jaar hebben ze voor ons gegroeid. Hebben ze ons beschermd. Mijn broer zegt: ‘Het zijn levende organismes, ze hebben gevoel, en nu …’. ‘Niet zeggen, niet doen,’ zeg ik.
Uit tweede enquête blijkt dat ze wel weg moeten. Dus ik roep meteen ACTIE!!! tegen mijn vader, pap je moet een blog schrijven. Het is een heel goed geschreven blog met humor, en woordspelingen, mijn vader op zijn best. Behalve … op een bepaald punt aangekomen schrijft hij in dat blog, net als in de film Gooise Vrouwen waar ook een mooie grote boom gekapt moest worden: We gaan ons vastketenen aan de bomen en verder met de blaaspijpen (van die pvc-buizen met papieren pijltjes), propjesschieters en de luchtbuksen van onze kinderen weerstand bieden.
Nou de hel brak los op het gemeente, want er stond het woord “luchtbuks” in. Weliswaar “luchtbuksen van onze kinderen”, maar dat hadden de ambtenaren zeker overgeslagen, dat van die kinderen. Ja, zo gaat dat, kinderen en mensen in rolstoelen, die worden overgeslagen. Papa werd gebeld door een ambtenaar, alarm!!!: We voelen ons bedreigd door u meneer Kolder. Hij was een ambtenaar van de afdeling Hygiëne en Milieu; het was maandagochtend acht uur ’s. Mijn vader, die nog geen vlieg kwaad zal doen, en zelfs de muizen uit de bek van onze katten haalt en ze dan buiten zet, en dan nog zegt, ga maar gauw muisjes, mijn vader ‘de softie’ krijgt te horen dat ambtenaren zich bedreigd voelen, door hem, kun je voorstellen? Ik rolde bijna uit mijn rolstoel van verbazing.
Intussen, met zijn mobiel tussen zijn schouder en oor, want hij was bezig met mijn verzorging, omdat we die ochtend naar mijn chirurg in België moesten voor controle van mijn scoliose legde pap heel kalm uit dat het in het blog om kinderspeelgoed gaat, datgene dat je bij Intertoys kan kopen.
Nee, zei de ambtenaar, u dient uw blog te verwijderen. Dat ten eerste en ten tweede moet u in gesprek gaan met de directeur Stadsbeheer over uw woordkeuze. Toen zei mijn vader, ik ga helemaal niet in gesprek over kinderspeelgoed met de directeur Stadsbeheer, maar graag wel in gesprek over onze zomereiken. Toen zei de ambtenaar, dat kan niet, daar ga ik niet over, ik ga over ‘Hygiëne en Milieu’. Toen zei mijn vader, nou, da’s makkelijk, dan zijn we klaar. En ik loop volgende week wel even langs het bureau van de directeur, want ik ken hem goed.
Mijn vader zegt: ‘Nu wil ik het gesprek beëindigen, want ik sta op sprong om met mijn dochter naar België te gaan voor een medisch onderzoek voor mijn dochter.’ Op het laatste nippertje zegt de ambtenaar, ik bel u morgen nog wel even terug. Dit zijn de laatste woorden die we van ambtenaar Hygiëne en Milieu hebben gehoord, want het telefoontje is tot nu toe uitgebleven.
Naschrift (van papa):
Het is nu een jaar later. Over de specifieke eiken zijn we nooit meer teruggebeld. Ook niet over ons voorstel om de eiken naast de terrassen te sparen. Een week geleden werden alle eiken omgehakt behalve een viertal. De bomen die naast onze huizen staan, en waar we niet op kijken, en in de winter de zon tegenhouden.
Onze eik kreeg, net als de andere ten dode opgeschreven eiken een blauwe stip en werd omgezaagd … we hebben het gefilmd. Met een grote klap kwam de eik op de straat terecht. Vogels vlogen verschrikt weg. Mayim begon te huilen. De andere eiken volgden (tekst gaat verder onder de foto).
Net als toen met die ambtenaar Hygiëne en Milieu is er niet gereageerd op protesten en ook niet op een nieuw rapport. En dat is erg jammer. Want de eiken die onze terrassen beschermden tegen wind, inkijk en warmte zijn verdwenen. Evenals ons groene uitzicht. Dat komt nooit meer terug.
Oh, ja, de reactie kwam uiteindelijk wel. Precies een kwartier na het omhakken van onze eik belde de opsteller van het rapport naar een boze buurman, want we waren niet de enigen die teleurgesteld waren, en reageerde de gemeente met een tweet: ‘We hebben gewerkt volgens het beleid, het nieuwe bomenkader.’ Onze reactie. Echt niet. Er is geen gesprek geweest over de specifieke eiken naar aanleiding van het nieuwe bomenkader, want er was een een jaar voordien besloten dat de bomen zouden verdwijnen. Anders waren er zeker andere keuzes gemaakt.
De foto hieronder is de vervanger van de magistrale eik, de bolpluim-es.
Mayim's World 